نوشته ها

ز تن جامه بر کنم          ز گل پیرهن کنم

به دست ستیز تو           سپارم ز مام دل

به پای گریز تو               ز گیسو رسن کنم

به قهرم گذاشتی        مرا با تو آشتی

به تقدیم جان نشد ، به تسلیم تن کنم

بر و دوش و سینه را   به لب هات بسپرم

سپید شکوفه را کبود سمن کنم

به اعجاز یک نگه    دلت رام اگر نشد

سرانجام چاره را     به سحر سخن کنم

غرور بنفشه را    به چشم تو بشکنم

سر زلف خویش را      شکن در شکن کنم

چه گویم ، ای خدا؟ چه غافل ز خود شدم!

جوانی چه کس کند   به پیری که من کنم؟

دگر خسته آمدم     ز بس رنگ ها زدم

که کافور خویش را     خویش مشک ختن کنم

به پنجاه منزلی      سه منزل نمانده بیش

غریبانه می روم     که آن جا وطن کنم

چه جز آن که لعنتی  کنم بر حقیقتی

در آیینه خلوتی    چو با خویشتن کنم؟