شعر حافظ

هر آنکه جانب اهل خدا نگه دارد             خداش در همه حال از بلانگه دارد                  

حدیث دوست نگویم مگر بحضرت دوست    که آشنا سخن آشنا نگه دارد

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد ماپی         فرشته ات بدو دست دعا نگه دارد

گرت هواست که معشوق نگسلپد سیمان   نگاه دار سر رشته تا نگه دارد

صبابر آن سر زلف اردل مزا بنیی    زردی لطف بگویش که جا نگه دارد

چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت   زد ست بنده چه خیزد خدا نگه دار

سر وزرو دل و جانم فدای آن یاری   که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد

غبار را گذارت کجاست تا حا فظ

بیاد گار نسیم صبا نگه دارد