باران...
با گهرهای فراوان
می خورد بر بام خانه
یادم آرد روز باران
گردش یک روز دیرین
خوب و شیرین
توی جنگل های گیلان
کودکی ده ساله بودم
شاد و خرم
نرم و نازک
چست و چابک
با دو پای کودکانه
می دیدم همچو آهو
می پریدم از سیر جو
دور می گشتم ز خانه
می شنیدم از پرنده
از لب باد وزنده
داستانهای نهانی
راز های زندگانی
برق چون شمشیر بران
پاره می کرد ابر ها را
نتدر دیوانه غران
مشت می زد ابر ها را
جنگل از باد گریزان
چرخ می زد چو دریا
دانه های گرد باران
بهمن می گشتند هر جا
سبزه در زیز درختان
رفته رفته گشت دریا
توی این دریای جوشان
جنگل وارونه پیدا
پس گوا را بود باران
به چه زیبا بود باران
می شنید اندر این گور فشانی
راز های جاودانی
پند های آسمانی
بشنو از من ، کودک من
پیش چشم مرد فردا
زندگانی ، خواه تیره ،
خواه روشن
هست زیبا
هست زیبا
هست زیبا
این شعر را تقدیم می کنم به دوستای گلم
به امید دیدار*******
